Pub

-Bo nie chcę skończyć jako warzywko, poza tym - powiedział, zastanawiając się, nie chciał by brzmiało, to jeszcze bardziej banalnie, niż już było - poza tym nic już mi nie zostało. Pieniądze, przekaż na to konto - wyjął karteczkę z numerem - mogę na ciebie liczyć?

- Dobrze... - wydukał. - Ale człowieku, niby dlaczego zakładasz, że coś Ci się stanie?
Temat ten wyraźnie odebrał mu apetyt i odsunął od siebie nieskończone jedzenie.

-Powiedzmy, że mam swoje powody- powiedział chowając nabój. Opróżnił szklankę i nalał sobie ponownie- przed wylotem, dowiedziałem się, że zostało mi pół roku, w porywach dwa lata. Nie chcę leżeć w łóżku jak warzywo.

Nie wiedział co powiedzieć. Dopiero teraz, zdał sobie sprawę z tego, że właśnie niejako zgodził się zabić człowieka. Usprawiedliwiał się tym, że miało to ukrócić jego cierpienia, lub upokorzenie.
- Niech będzie - przystanął na propozycję Ronniego. - To... Za Twoje zdrowie. - Stuknął kuflem w szklankę Ronniego.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Gęste chmury nadal wisiały nad wyspą, tworząc ponurą atmosferę. Zapowiadało się jednak na to, że noc będzie spokojna, choć chłodna.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień 12

Zmartwienia i niepokoje, które zagościły w umysłach niektórych mieszkańców podczas nocy, rozwiały się o poranku razem z deszczowymi chmurami. Już od świtu promienie zaczęły ogrzewać wyspę. Nie było wątpliwości – przynajmniej do południa będzie pogodnie, ciepło i przyjemnie.

-Dzięki- powiedział i wypił. Pili i rozmawiali, i Ron nawet nie zauważył, kiedy usnął.

Gdy się obudził, bolało go wszystko. Spał w najmniej wygodnej pozycji, jaką można sobie wyobrazić. Zobaczył, że Ryan też nie podołał i spał na ziemi oparty o ladę.
Wyprostował się i nalał sobie szklankę wody. Uruchomił stojącą w kącie szafę grającą.

Ze snu wyrwała go dopiero muzyka. Podniósł głowę i zobaczył, że Ronnie kręci się przy szafie grającej. Za przykładem Ronniego, nalał sobie wody.

Która to już godzina? Zerknął na zegar. Cholera, już po dziesiątej...

-Chyba- powiedział, widząc, że Ryan podnosi się - przesadziliśmy.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Nastało południe. Niebo nadal było przejrzyste, pozwalając słońcu ogarnąć całą wyspę. Upał łagodzony był jednak łagodnym wietrzykiem ze wschodu.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wieczorny półmrok powoli zaczął pochłaniać wyspę. Nastawała noc.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Dzień: 13.

Słońce kolejny raz wytoczyło swe cielsko zza horyzontu. Niebo w dalszym ciągu niemal raziło błękitem, tylko gdzieniegdzie można było zauważyć samotne kłębiaste chmury.

Claude pchnęła lekko drzwi do baru, zaglądając najpierw do wnętrza podejrzliwie. Starała się usilnie przypomnieć sobie czy zna mężczyznę, z którym właśnie witała się Lynn. Nie poznawała go. Chyba. Projekt White Raven obejmował zaledwie kilkadziesiąt osób i wydawało jej się, że przy wspólnym tak małym osiedlu powinna kojarzyć z widzenia każdego. Po ostatnich wydarzeniach zaczęła się jednak mieć wątpliwości.

Rozejrzała się po pubie. Kilka zbłąkanych dusz siedziało tu i ówdzie. Nie było tak wielkiego bałaganu, jak się spodziewała, ale jednak był. Na niektórych stolikach świecił się rozlany trunek, barowa lada była zastawiona butelkami i brudnymi szklankami, a podłoga zdecydowanie potrzebowała zamiatania. Dziewczyna uśmiechnęła się do siebie.

Chciałaś normalności, to masz.

Mężczyzna witający się z Lynn przysiadł przy jednym ze stolików, a kobieta dostrzegła Claude, uśmiechając się do niej leciutko. Claude odwzajemniła uśmiech i od razu skierowała się za ladę.

- Na zapleczu są środki czystości. - pokazała kciukiem drzwi za sobą, potem podciągnęła rękawy. - No, to zabieram się za ten cały syf.

Obie kobiety wzięły się za sprzątanie. We dwie poradziły sobie całkiem szybko i już po godzinie z kawałkiem pub prezentował się schludnie i przyjemnie. Claude z wdzięcznością skinęła Lynn głową.

- Dzięki. - rzuciła swobodnie. - To co? Teraz po lampce wina?

Najpierw ludzie w pubie usłyszeli jej śpiew, gdy wyciągała ostatnie tony "Aquariusa", A potem otworzyły się drzwi i wciąż śpiewając, wkroczyła przez nie Jen. Nie dane jej jednak było dokończyć piosenki. Pierwszy krok za progiem postawiła na wciąż jeszcze mokrej i śliskiej podłodze. Noga pojechała do przodu, dziewczyna jeszcze przez chwilę próbowała złapać równowagę, po czym wywinęła klasycznego orła na progu. Zerwała się zaraz, złapała jeszcze raz równowagę, gdy plecak pociągnął ją do tyłu i odgarniając opadłe na twarz kosmyki włosów rozejrzała się wokół licząc na to, że nikt incydentu nie zauważył. Niestety, "wejście" musiało być dość głośne, bo parę par oczu spoglądało na nią z politowaniem. Wyjęła z uszu słuchawki i rozejrzała się po nadspodziewanie czystym wnętrzu. W powietrzu wciąż unosił się zapach chemii i środków czystości, co sugerowało ukończone właśnie porządki.
Dostrzegła Lynn, Claude i Petera i ruszyła do kobiet stojących przy ladzie baru.
- To co? Teraz po lampce wina? - usłyszała słowa Claude skierowane do Lynn.
- Chętnie - odezwała się nie pytana, uśmiechnęła się do Claude i Lynn i zasiadła na stołku barowym obok nich.

- Hej Lynette!
Zawołał od progu wchodząc do pubu. Kobieta skinęła mu głową na przywitanie, ale najwyraźniej nie miała nastroju do rozmowy z nim. Przynajmniej tymczasowo. Peter więc zostawił kobietę samej sobie i usiadł przy jednym ze stolików, obserwując poczynania Lynn i kobiety, której jeszcze nie poznał. Mignęła mu ona raz czy dwa przed oczami, ale jakoś okazji do rozmowy nie było. Tymczasem do pubu wpadła także i Jenefer, na której widok Peter uśmiechnął się lekko pod nosem. Rozbawiła go sytuacja, gdy Jen na progu walczyła o utrzymanie równowagi, ale nie dał tego po sobie poznać.
Zupełnie tak jak Ty Peter, im lepsze chcesz zrobić wrażenie, tym gorzej Ci to wychodzi.