Placyk

Jacob nie wiedział nawet jakim sposobem udało mu się na czworakach wczołgać pod schodki werandy. Jego ramię pulsowało silnym bólem, krew ciekła po ręce i dłoni. Kto by pomyślał, że załatwi go jakaś cholerna, latająca ławka?!

Chociaż dokoła rozpętywało się piekło, tutaj wycie wiatru nie było już tak głośne. Jacob usiadł w półmroku opierając się o jakieś klamoty, a potem podwinął rękaw i zbadał ranę. Nie wyglądała najlepiej. Ostre krawędzie rozszarpały mu skórę na długości kilkunastu centymetrów. Ale bywało gorzej. Rana nie sprawiała wrażenie głębokiej. Będzie musiał to później odkazić.

O ile w tym pierdolonym chaosie weranda nie zawali mi się na łeb - pomyślał ze złością.

Wpadł zziajany na werandę swojego domku.
- Uciekajcie! - zdążył jedynie ryknąć w stronę zgromadzonych na placyku i wbiegł do domku, zostawiając otwarte drzwi i wkładając między framugę a próg niewielki kawałek drzewa. Ruszył w stronę okien, pozamykał wszystkie i obserwował mieszkańców.

Dołączył: 12 Mar 2010 Posty: 167 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Anne pisnęła z bólu, gdy konar rozciął jej skórę. Poczuła bolesne zadrapanie. Zacisnęła zęby, czując mokrą i ciepłą krew na plecach. Z trudem uniosła głowę. Wyciągnęła drżącą dłoń w stronę mężczyzny.

Złapał ją mocno i podciągnął do góry. Oparł ją na swoim ramieniu i wkroczył do jej mieszkania.

/mieszkanie Ann

Robert przeczołgał się w pobliże jakiegoś domu, który dał mu osłonę od wiatru. Co to było? - pomyślał opierajac plecy o ścianę budynku. Brak snu od bardzo długiego czasu spowodował, że nie miał siły by dojść do własnego domku, który był dobrych kilka domków dalej. Na razie odpocznę tutaj...

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

W pewnym momencie wichura ustąpiła tak szybko i niespodziewanie, że wręcz nienaturalnie. W jednej sekundzie szybujące liście opadły na ziemię, zaś ławki i inne przedmioty targane porywistymi podmuchami wiatru zastygły w bezruchu. Ucichł również pisk dobiegający spomiędzy gęstej ściany drzew otaczających miasteczko. Wyglądało na to, że jest już po wszystkim.

Jacob wyjrzał ze swojej kryjówki. Kataklizm skończył się tak szybko, jak zaczął. Plac prezentował obraz nędzy i rozpaczy. Wszędzie walały się kawałki drewna, szkło i palmowe liście. Nic chyba nie stało tu na swoim miejscu, włącznie z przewróconą huśtawką.

Czeka nas duże sprzątanie - pomyślał Jacob i wygramolił się spod schodów. Oszołomiony bólem, adrenaliną i dziwnym piskiem, który wciąż dźwięczał mu echem w uszach, wszedł na werandę zataczając się i zostawiając za sobą ślad pojedynczych kropel krwi, nadal kapiącej mu z palców lewej ręki. Następnie otworzył drzwi domku Claude, mając nadzieję, że dziewczynie nic się nie stało.

[domek]

Nagła cisza zdziwiła Roberta bardziej niż pojawienie się wiatru i dziwnego pisku. Dobra, wracam do domu. Jak teraz nie zasnę... - pomyślał.

[domek]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Mieszkańcy Ras-Shamra, zdruzgotani wydarzeniami, jakie rozegrały się tuż za ich ścianami, nawet nie zauważyli, że za oknami zaczęło się robić widno. Niektórzy powitali słońce z nieskrywaną ulgą, opuścili swoje domy, aby wspólnymi siłami posprzątać bałagan zalegający na terenie całego placu, niektórzy zamknęli się w swoich sypialniach, postanowiwszy nie wychylać z nich nosa aż do powrotu samolotu z logiem 'White Raven'.

Dzień: 07

Wyszedł na placyk i przystanął patrząc na to, co wyrzadził w nocy wiatr. Zaczął od poprawiania ławek. Nie za bardzo pamiętał, gdzie dokładnie wszystkie stały, więc niektóre stawiał tam, gdzie po prostu dobrze wyglądały według niego.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Gdyby nie coraz gęstsze, deszczowe chmury okalające niebo, mieszkańcy miasteczka zauważyliby, że słońce znalazło się na półmetku swojej codziennej wędrówki.

Robert dość długo pracował na placyku. Mało kto chciał mu pomóc, a jak ktoś już się do tego zabierał, to po godzinie go opuszczał. W końcu, kiedy placyk wyglądał mniej więcej tak jak wcześniej, mężczyzna zmęczony po ciężkiej pracy udał sie do domu.

[domek]

Chmury wiszące nad wyspą sprawiały wrażenie, jakby zaraz miało z nich lunąć. Claude zarzuciła na głowę kaptur, zdecydowanie nie zapowiadał się upalny dzień. Ktoś doprowadził placyk do jako takiego porządku. Zastanawiała się, kto miał tyle zacięcia.

- Elton - zwróciła się poważnym tonem do psa, odpinając mu smycz. - Jak nie uciekniesz, to się pobawimy.

Pies zamerdał w odpowiedzi ogonem, a Claude znalazła jakiś patyk. Zaśmiała się na wesołe szczeknięcie.

- No tak, miejmy trochę radości z życia. - rzuciła patyk. Elton pobiegł za nim z ochotą.

Zaszeleściły krzewy.

Mężczyzna przystanął na samym skraju placu z opuszczonymi rękoma, z liśćmi powplatanymi w czarne, rozmierzwione włosy. Spojrzenie miał puste, nieobecne, twarz nie wyrażała żadnych emocji. Jego ubranie - co dało się zauważyć już na pierwszy rzut oka - przeszło przez niejedno, nie było pierwszej świeżości. Poszarpane koszula i odpruta nogawka od spodni łopotały na intensywnym, porywistym wietrze.

Postąpił o kilka kroków do przodu i poruszył ustami, nie wydając przy tym żadnego dźwięku. Wzniósł oczy ku niebu i zaczął obserwować przemykające, popielate chmury. Zupełnie nie zwracał uwagi na mieszkańców miasteczka, którzy jęli wlepiać w niego zaniepokojone spojrzenia, na towarzyszący temu gwar rozmów.

Zastygł w bezruchu.

Rozdział II

Man from nowhere

Robert wyszedł na placyk by zobaczyć lepiej dziwnego mężczyznę.
- Kto to jest? - rzucił w bliżej nie określonym kierunku i nie czekając na odpowiedź podszedł do niego.
- Kim jesteś? - spytał się - Co ci się stało?