Placyk

Robert po raz któryś obszedł swój domek. Nie ma żadnych słabych punktów, jeśli zamknę drzwi do swojego pokoju i okno w nim, nikt nie powinien móc się dostać do środka. - pomyślał - O resztę nie będę się martwił, a w sumie nie wiem czy o tego Jacoba, czy jak mu tam było, trzeba się w ogóle martwić. Wygląda i zachowuje sie tak, jakby nikt nie był w stanie nic mu zrobić... Zrobił jeszcze jedno kółko i wrócił do domu.

[dom]

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tymczasem słońce schowało się za linią horyzontu, a na niebie zabłysnęły pierwsze gwiazdy. Zapowiadała się pogodna noc.

Zrobiło mu się zimno, więc skończył palić i wrócił do mieszkania. Planował odwiedzić Megan, ale nie był w nastroju do żartów.

/mieszkanie

Wiatr targał drzewami i pnączami krzaków porastających trawnik. Stojąca na placu zabaw huśtawka zgrzytała upiornie, zupełnie jakby bawiło się na niej widmowe dziecko.

Jacob osłonił oczy przed drobinkami piasku i liśćmi niesionymi przez kolejne podmuchy wiatru. Miasteczko wyglądało na wymarłe. Światło paliło się tylko w niektórych oknach. Dokoła zionęła czerń.

Jacob pożałował, że nie wziął ze sobą cholernego płaszcza. Ruszył na obchód.

Hałas go przerażał i okropnie denerwował. Swego czasu, zastanawiał się czy nie ma jakiejś fobii. Było tak od dziecka. Wyskoczył więc przerażony na placyk, potykając się przy okazji. Zdarł sobie skórę z łokcia. Wstał i rozejrzał się. W oddali zauważył mężczyznę. Machnął do niego ręką. Sam nie wiedział czy było to w geście przywitania, czy przywołania do siebie, a może tylko chciał dać mu znać że tu jest.

Jacob zobaczył ruch po prawej stronie. W oddali majaczyła sylwetka jakiegoś mężczyzny. Zatrzymał się.

- Ty, tam! - krzyknął groźnie. - Coś ty za jeden?!

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tymczasem na zewnątrz rozpętało się piekło. Podmuchom wiatru towarzyszyło przerażające buczenie, ławki walały się po ziemi niczym tekturowe makiety. Mieszkańcy miasteczka wybiegający na zewnątrz ledwo utrzymywali się na nogach, co poniektórzy łapali się belek od werandy, bądź po prostu siadali na ziemi i zakrywali głowy rękoma. Ponadto jakaś dziwna aura rozpyliła się w powietrzu - dało się odczuć nieuzasadniony lęk, niepokój.

- Słyszycie to?! - zadarł się jeden z gapiów.

Rzeczywiście, jeśli przysłuchać się dostatecznie dobrze, można wyłapać przeszywający pisk dochodzący... Praktycznie zewsząd.

Robert zamknął drzwi. Przez moment było jeszcze ładnie, więc cieszył się widokiem gwiazd. Nagle zaczął wiać straszny wiatr, mężczyzna ledwo ustał na nogach, ale niedługo potem musiał samodzielnie postawić się na ziemi, bo idealnie w jego kierunku poleciała jedna z ławek.

Kolejne uderzenie wichury omal nie przewróciło Jacoba na ziemię. W ostatniej chwili zdążył się zaprzeć nogami.

Kurważeszno...

Jego buty rozorały trawnik, gdy wichura jeszcze bardziej wezbrała na sile. Zastygł jak groteskowy pomnik, walcząc z żywiołem.[/i]

Ruszył w stronę Jacoba z uniesionymi rękami. Kiedy zbliżył się na tyle że rozpoznał go odkrzyknął.

- George. Znamy się z baru.
Przymknął oczy bo z powodu wichury ledwo widział.
- Co się tu dzieje?!

Dołączył: 12 Mar 2010 Posty: 167 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Anne wybiegła na plac, jednak po chwili została powalona na trawę przez potężny podmuch wiatru. Przywarła całym ciałem do ziemi. - Co się dzieje?! - Jej głos umilkł w odgłosach wichury.

Jacob zignorował słowa mężczyzny. Jego uszy i umysł zaczął wypełniać narastający, nieludzki pisk niesiony wiatrem. Z zamkniętymi oczami zatoczył się kilka kroków, z trudem łapiąc następnie równowagę.

Zaciśnięte zęby zaczynały go boleć.

Ocknął się. Zobaczył ,że ostatnie kilkanaście godzin spał zwinięty w kłębek na placu zabaw tuż obok zjeżdżalni. Te cholerne prochy otumaniały go coraz bardziej. Szczęśliwy,że po raz kolejny jego organizm okazał się silniejszy od chemicznych prochów zjechał w dół zjeżdżalni i sprężystym krokiem ruszył w kierunku zgromadzonej grupie mieszkańców. I wtedy zerwał się wiatr. WIATR Po chwili zamienił się w przerażający pisk. Zatkał uszy rękoma i pobiegł w kierunku werandy.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Jedna z ławek śmignęła tuż obok Jacoba. A zrobiła to na tyle blisko, że jej metalowa noga musnęła mu ramię, pozostawiając po sobie ślad w postaci paskudnego, krwawiącego rozcięcia. Obiekt zakończył swoją 'wędrówkę' na jednej ze ścian mieszkania Claude. Wybił okno i wstrzelił się we framugi, niczym drewniana strzała. Ann, która przywarła do ziemi poczuła na plecach uderzenie suchego konaru. Rozciął jej koszulę, zadrapał boleśnie.

Wichura nie zamierzała ustąpić. Wręcz przeciwnie - z każdą sekundą nasilała się coraz bardziej. Tornado liści tańczyło na samym środku placu, ludzie popadali w panikę.

Zaciskając dłońmi uszy powoli, powstrzymywany przez wiatr ruszył w stronę Ann.
- Nie ruszaj się, spróbuję to zdjąć.
Pchnął konar, on nawet nie drgnął. Złapał go lekko od dołu, z całej siły podniósł i odepchnął.
- Schowajmy się lepiej!
krzyknął do Ann i wyciągnął w jej kierunku dłoń.