Placyk

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 303 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Z Atena i Lynn?? Przynajmnie wiem ze Fat T go nie dorwie..raczej .
- To nie mój kot, tylko Petera. Opiekuje sie nim do czasu kiedy wroci... - Wsatala, stanela przed Tanga.
- Musze leciec Tang. Wpadnij do mnie pozniej, albo tutaj na placyk, teraz mysle, ze spodoba mi sie chodzenie z tym urwisem.. - Kot zaczal sie wyrywac i pobiegl w strone domu Carmen.
- Ooo.. przynajmniej wie, ze idziemy juz do domu. - usmiechnela sie, zrobila w tym momencie z siebie troche idiotke.
Potrzebujesz naprawde odpoczynku od tych wszystkich zdarzen Carmen .

[mieszkanie]

- Miałem na myśli ciebie i Petera - pomyślał

- Mądre zwierze. Nic dziwnego że były podziwiane w starożytnym Egipcie. - powiedział i również wstał

- Dziękuje za zaproszenie. Do następnego razu - powiedział i ukłonił się. chwilę później już go nie było. Zniknął.

/mieszkanie

Kiedy dotarł na środek placu, Patsy już na niego czekał.
- Wybacz spóźnienie. - powiedział, zatrzymując się na kilka metrów przed nim. - Wyobraź sobie, że godni nas nieszczęście za nieszczęściem. - wskazał kciukiem na ich mieszkanie. - Claudie właśnie znalazła ciało Latynosa. Z dziurą w głowie. Z postrzałową dziurą w głowie. - wyjaśnił, nie spuszczając oczu z towarzysza.

No, Patsy? Wiesz coś o tym?

Wszedł na placyk, czekając na Dylana i ew. osoby, które miał przyprowadzić. Usiadł na ławce i obserwował miasteczko. Poczuł nagły przypływ euforii, że jednak to co zrobił nie poszło na marne, że odpokutuje winy, zabijając faktycznego mordercę. Bo o procesie i więzieniu nie mogło być mowy. Wtedy przyszedł Dylan
No to zajekurwabiście, lepiej być nie mogło pomyślał.
-T? To nie możliwe - powiedział przybierając rolę, zaskoczonego i przejętego - wczoraj wieczorem z nim gadałem, powiedział, że idzie do dżungli, że ma jakieś tropy - postanowił odbić piłeczkę - może wpadł na trop mordercy, a ten go zabił? Może ten pieprzony Lecter już wie, że tam idziemy?

Wreszcie spuścił wzrok z twarzy Patsy'ego. Do diabła z tym... Był teraz zbyt osłabiony, zbyt zdenerwowany, żeby podjąć próbę wrzucenia jego reakcji pod lupę. Poza tym nie przypominał sobie, żeby ktokolwiek przyznał mu odznakę miasteczkowego szeryfa.
- Oby nie. - skwitował zwięźle. Rozejrzał się dookoła i przerzucił plecak na drugie ramię - Gdzie twoi wojownicy, Patsy? Chodźmy po nich i bierzmy się wreszcie do roboty.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Claudie otworzyła oczy. Znalazła się na niewielkim, obskurnym podwórku otoczonym ścianą wysokich bloków (które – co by nie mówić – z pewnością zdążyły zapomnieć o latach swojej świetności). Z nieba siąpił delikatny, jesienny deszcz.
- Odszczekaj to, Elvis, albo dostaniesz w zęby! – tuż obok niej, pod pordzewiałym trzepakiem zebrała się grupka małych dzieciaków. Na oko miały nie więcej niż 7 – 8 lat. Największą uwagę przykuwał chłopiec ubrany w czarną, przecieraną kurtkę i dziewczynka o kucyku upiętym w koński ogon. Z jakiegoś powodu Claudie nie potrafiła oderwać od nich wzroku.
- Och, daj spokój! – zawołała dziewczynka, ciągnąc swojego kompana za rękaw - wyglądało na to, że zamierzał dokopać jednemu z reszty dzieciaków – To tylko gra, nie musisz się tak od razu wściekać!
- Muszę! Umowa to umowa – uzgodniliśmy, że każdy wymienia swoją ulubioną zabawę, a reszta bierze w niej udział, czyż nie?! Bez słowa sprzeciwu!
- Przestań, nie bij go… Naprawdę mi na tym nie zależy… To tylko gra… - dziewczynka zaczęła płakać.
- Nie kłam! Sama powiedziałaś, że "głuchy telefon” to twoja ulubiona zabawa! Że mogłabyś się w nią bawić całymi dniami! Tygodniami! Nie kłam! Nie pozwolę żeby cię tak traktowali! Nie pozwolę!
- Przestań!
W pewnym momencie Claudie odwróciła spojrzenie. Zorientowała się, że ktoś przysiadł obok niej i – jak się wydawało – uśmiechnął się ciepło (jak się wydawało – bowiem pomimo wszelkich starań nie potrafiła rozpoznać jego twarzy. Zupełnie, jakby jej rysy na bieżąco ulatywały z pamięci).
- Potępiamy to, czego nie rozumiemy, Claudie. – głos postaci był pozbawiony jakichkolwiek emocji. Był pusty.
- Ejże! Wszystko w porządku, mała?! – tym razem zwrócił się do niej łysiejący mężczyzna po czterdziestce. Pochylał się nad nią, klepiąc w policzek otwartą dłonią. Zamajaczył też pysk Eltona.
Kiedy się podniosła, zdała sobie sprawę, że jest z powrotem w miasteczku, a dookoła niej zbiera się grupa zaciekawionych mieszkańców.

Zmarszczyła brwi, gdy poczuła uderzenie na policzku i dopiero wtedy otworzyła oczy. Chwilę zajęło jej zorientowanie się, gdzie jest. Na wyspie... Jakiś mężczyzna pytał czy wszystko w porządku. Usiadła, trzymając się za głowę. Druga ręka bezwiednie poszukała futra Eltona.
- Nic mi nie jest. - odparła nieco głucho.
Nic? Właśnie miałaś całkiem ciekawą wizję, Claude. Chyba cię przegrzało na tym spacerze. Powoli podniosła się na nogi. Była zdezorientowana. W głowie migały jej obrazy blokowiska, dzieciaków. Co to w ogóle było? Zabawa w "głuchy telefon". I ten gość o rozmytej twarzy. Co powiedział? "Potępiamy to, czego nie rozumiemy, Claudie"? Znowu zakręciło jej się w głowie.
- Muszę usiąść. - wymamrotała.
Podeszła chwiejnym krokiem do najbliższej ławeczki, usiadła na niej ciężko. Elton przysiadł przed nią i przekrzywiając łeb, patrzył na Claude.

Jacob wszedł na skąpany w słonecznych promieniach placyk, gdzie grupka ludzi zebrała się wokół jakiegoś - zapewne - niezwykle interesującego znaleziska.

Kurwa, kolejny trup? - pomyślał, obserwując ich z dala. - Dopiero, co wykopałem grób... W który omal sam nie wpadłem - dokończył na wspomnienie tego przeklętego snu.

Nie chciał podchodzić bliżej. Założył ręce na piersi i czekał na rozwój wydarzeń.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

W poszukiwaniu towarzyszy wyprawy, Dylan i jego współlokator skierowali swe kroki do Ryana.

Dzięki wrodzonej "perswazji" Patsy'ego, udało się go przekonać do poszukiwań tajemniczej jaskini. Po kilkunastu minutach cała trójka opuściła miasteczko, nurkując w niezbadane pokłady zieleni.

[Tedy też Ryan, Dylan i Patsy wędrują do tematu "Misja - Jaskinia"

Ryan powitał przybyszów i wysłuchał ich. Zgodził się iść z nimi.
Chwycił plecak i sprawdził co tam ma.
MRE - jasna cholera, jeszcze to noszę? To dlatego plecak tak ciąży. Ale zostawiam.
Parę ubrań na zmianę.
Dwie butelki wody...
Chyba wszystko.

Sprawnie złożył broń, schował ją do kabury i zarzucił plecak na ramię.
- Możemy iść - powiedział krótko i wyszedł z domku.

[Misja jaskinia ;D]

Mężczyzna, który wcześniej ją cucił, usiadł obok.
- Na pewno wszystko w porządku? Nie wyglądasz za dobrze, dziecko.
Posłała mu pełne wdzięczności spojrzenie. Ostatnie dni wystawiły na próbę jej wiarę w ludzi. Wokół niej zebrało się już kilka osób.
- Dziękuję. Czuję się dobrze. - uśmiechnęła się blado. - Tylko zasłabła to... to z gorąca.
- Powinnaś więcej pić. - poradziła jakaś kobieta.
- Dziękuję, będę pamiętać.
Popatrzyła na Eltona i poklepała go po głowie. Dzięki, że nie spieprzyłeś do dżungli, skarbie. Naprawdę zacznę myśleć, że mnie lubisz. Uśmiechnęła się promiennie do czworonoga, a ten w odpowiedzi zamerdał ogonem.
- Uważaj na siebie. - łysiejący mężczyzna posłał jej niepewny uśmiech i wstał. Powoli odszedł w stronę domków. Reszta też się rozeszła. Claude została sama. Oparła się wygodnie i patrzyła w słońce, mrużąc powieki.
- Co to, do cholery, było? - poruszyła ustami, ale nie wydała żadnego dźwięku.

Dopiero gdy zbiorowisko gapiów zaczęło się rozchodzić, Jacob zauważył, co było przyczyną całego zamieszania. A raczej: kto. Pokręcił głową, zdumiony.

- Młoda?! - krzyknął podnosząc dłoń. - Co ty tam za szpagaty wyczyniasz?!

Mógł podejść, ale tego zrobił. Najważniejsze było to, jak Claude zareaguje. Czuł, że nadszedł właściwy moment na rozmowę.

Drgnęła na dźwięk głosu Jacoba. Rozejrzała się. Kolejny omam? Dostrzegła go w oddali. Machał do niej ręką. Uśmiechnęła się, zapominając w jakich okolicznościach opuścił ją ostatnim razem. Wstała i odmachała mu tylko, niespecjalnie miała ochotę na krzyki. Chwyciła smycz Eltona i skierowała się w stronę mężczyzny.
- Cześć. - powitała go, gdy już podeszła. Posłała mu udawane wyzywające spojrzenie. - Stary.
Elton warknął.

Reakcja psa nie zdziwiła Jacoba.

- To normalne - mruknął, wskazując na zwierzę - Na mój widok szczekają psy, a niemowlęta rzucają się z wózków...

Reakcja dziewczyny zdziwiła, ale i ucieszyła Jacoba. Nie pomylił się co do niej. Po raz pierwszy od bardzo dawna nie popełnił błędu.

- Wybacz mój stan, ale kilka godzin... Babrałem się w ziemi.

I nie tylko w ziemi...

- Mam ochotę się czegoś napić - powiedział, wiedząc,jak drętwo i sztucznie wypadnie ta kwestia. - Jeśli chcesz, możesz mi towarzyszyć. Co tam się stało? - spytał, mając na myśli dziwne zdarzenie na placu. - Jakaś dziwaczna pantomina?

Skierował swe kroki w stronę pubu, nie mając pewności, czy Claude podąży za nim.

[pub...? ]

Claude przykucnęła przy psie, objęła go za szyję, a potem ujęła lekko w dłonie jego pysk i skierowała na Jacoba.
- Elton, poznaj Jacoba. - powiedziała z rozbawieniem. - Wygląda trochę groźnie i nieprzyjemnie. I pomimo że faktycznie taki jest, to całkiem w porządku z niego gość.
Jacob, nie czekając na jej odpowiedź, skierował się w stronę pubu. Claude w odpowiedzi zmarszczyła brwi.
- Sam widzisz, Elton. - wzruszyła ramionami, a kąciki ust same się uniosły.
Podbiegła do mężczyzny, równając z nim krok. Elton niechętnie podążył za nią.
- Na pewno chcesz wiedzieć co się teraz stało? - spytała, chmurząc się nieco na wspomnienia tak dzisiejszego dnia, jak i tych poprzednich. - Bo to byłaby opowieść od końca.

[pub]