Niewielka przychodnia

Skinęła głową z powagą, patrząc na Sama.
- Witaj w klubie - odpowiedziała. - Mi się jednak udało uciec bez żadnych pamiątek... - wzdrygnęła się na samo wspomnienie próby gwałtu.
Włączyła laptopa, uruchomiła odtwarzacz muzyczny i wybrała jedną z przygotowanych playlist. Ustawiła poziom głośności i uruchomiła odtwarzanie.
W przychodni popłynęły pierwsze akordy "Numb" Linkin' Park.
Jen zmierzyła Sama jeszcze raz spojrzeniem i wzięła do ręki książkę, otworzyła ją na chybił-trafił i zaczęła czytać.

Dołączył: 07 Mar 2010 Posty: 167 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Pewnie już każdy napotkał się na tego gnoja - pomyślał Sam dopijając kawę i siadając na łóżku.
Jen włączyła muzykę z laptopa. Sam oparł się o ścianę, zamknął oczy i powtarzał sobie słowa piosenki w myślach. Próbował się wczuć w nią, a jednocześnie chciało mu się spać.
Powoli sen obierał nad nim kontrolę, aż w końcu chłopak zasnął, siedząc na łóżku oparty o ścianę z kubkiem od kawy na kolanach, która miała go pobudzić, jednak tak się nie stało. Sam nie pił dużo kawy na ogół, tylko sporadycznie.

Podniósłszy po jakimś czasie głowę znad książki, zobaczyła, że Sam zasnął siedząc oparty o ścianę. Odłożyła książkę i podeszła do niego. Ostrożnie wyjęła mu z ręki kubek z resztkami kawy, Po czym starając się go nie budzić, przechyliła go i położyła na leżance, na której siedział, a następnie okryła lekkim kocem.
Teraz mogła przystąpić do buszowania po półkach i szufladach w poszukiwaniu tej jednej rzeczy, którą chciała znaleźć, a o którą wolała nie prosić.
Poszukiwania nie trwały długo. W jednej z kolejnych szuflad znalazła kilkanaście prostokątnych pudełeczek i ostrożnie wyjęła jedno z nich. Wpatrzyła się w kolorowe pudełko, po czym westchnęła cicho i podeszła do swojego fotela. Otworzyła pudełko i rzuciła opakowanie na stolik, obok otwartej torby od laptopa. W dłoni trzymała teraz jedynie dwa niewielkie, plastikowe przedmioty - małą pipetkę i prostokątną płytkę oraz instrukcję, którą przestudiowała dwukrotnie. Westchnęła ponownie, po czym udała się do toalety. Wróciła dość szybko. Trzymaną w ręku plastikową płytkę położyła ostrożnie koło opakowania.
Rzuciła wzrokiem jeszcze raz na Sama i Patsy'ego, po czym wzięła ze stolika paczkę papierosów i zapalniczkę i wyszła na zewnątrz.
Oparła się o barierkę niewielkiej werandy i zapaliła papierosa.
W zasadzie to miała już pewność. Sprawdzenie pewnie będzie jedynie formalnością. Mimo wszystko denerwowała się. Paliła papierosa nerwowo, zaciągając się płytko, nie mogąc opanować nerwowego drżenia dłoni.
Wygasiła niedopałek i wróciła do przychodni. Nie patrząc na obu śpiących pacjentów, podeszła prosto do stolika.
Wystarczył jej jeden rzut oka.
- O, kurwa - wyrwało jej się.
W specjalnie oznakowanym okienku plastikowej płytki leżącej obok pudełka z napisem "Test ciążowy", obok kreseczki kontrolnej pokazującej prawidłowość reakcji testu, w oczy aż kłuła druga - gruba, różowa krecha.
Test pozytywny.

Wszedł spokojnym krokiem do przychodni. Już wchodząc czuł że coś jest nie w porządku. Pomieszczenie wyglądało całkowicie inaczej niż ostatnio. Schludnie poukładane butelki, lekarstwa oraz bandaże teraz leżały w nieładzie. Co więcej gdzieniegdzie widoczne były plamy krwi. Dlatego też nie zdziwił się wchodząc do głównego pomieszczenia. Na centralnym łóżku leżał barman.

- Patsy- przypomniał sobie jego imie, spoglądając na jego twarz. Był ranny ale na szczęście zapewniono mu odpowiednią pomoc.

Na kolejnym łóżku leżał młody chłopak którego nie znał z imienia. Również był ranny i również zapewniono mu fachową opiekę.

- O patrzcie, co tez kot przyniósł- powiedział podchodząc do kredensu kręcąc głową to w lewo, to w prawo.

- Wygląda na to, że prędzej czy później wszyscy w przychodni skończymy - Jen uśmiechnęła się na widok Tanga i wstała z fotela, odkładając książkę na stolik obok. Zaledwie parę dni minęło od akcji z doniczką w korytarzu hotelu w NYC, kiedy to po raz pierwszy Jen zobaczyła Tanga, a wydawałoby się, że minęły już tygodnie, tyle się zdążyło wydarzyć.
- Witaj. Jeżeli potrzebujesz opieki medycznej, to, niestety, źle trafiłeś. Nasza pani doktor w tej chwili ma wychodne, a ja obawiam się że z wielkim trudem potrafiłabym poprawnie bandaż nałożyć. Siedzę tu jedynie jako Siostrzyczka Marusia i doglądam poszkodowanych...

- Kto bawił się pistoletem ? - zapytał przypatrując się kobiecie z uśmiechem.

- Nie martw się. Nie potrzebuje opieki - powiedział patrząc to na mężczyzn a to na kobietę.

- Wygląda mi na to, że nasz szalony morderca. Ale nie pytaj mnie o szczegóły, bo nic nie wiem. Ostatnie dwa dni spędziłam w swoim pokoju i nie wyściubiałam z niego nosa. Wydaje mi się że ten, kto w tak niesympatyczny i sprzeczny z miłością do bliźnich sposób się z bronią obchodzi, nie jest zbyt lubiany w naszej małej społeczności. Jak to mówią, "Nigdy nie ma się drugiej okazji, żeby zrobić pierwsze wrażenie". Ten gościu ma już pozamiatane...

- Szalony morderca ? - zapytał sam siebie. Podszedł szybko do dziewczyny i zapytał, ignorując przy tym resztę tego co powiedziała

- Wiadomo kim on jest ?. Widzieli go ?. Mówili coś, cokolwiek ? - pytał spokojnym tonem. I to było w nim najstraszniejsze.

- Jeśli nawet, to nie mnie... podobno Patsy chwilę przed moim przyjściem się obudził i łaciną gadał. Coś o potępianiu i nie rozumieniu, ale nie pamiętam jak to dokładnie szło... Ale zabij mnie, a nie powiem nic więcej. To znaczy... - zreflektowała się - lepiej mnie nie zabijaj. Ale i tak nic nie powiem.

Nie zdziwił się na wiadomość o tym, że mężczyzna powiedział coś po łacinie. Damnant quod non intelligunt - przetłumaczył w myślach. Czy już kiedyś czegoś takiego nie słyszał.

- Dlaczego miałbym cię zabić ? - zapytał zdziwiony.

- Planuję tylko jak najszybciej odnaleźć mordercę. To wszystko - powiedział odwracając wzrok.

- Chcę go znaleźć. Znaleźć i zabić. Nic więcej - powiedział w myślach odwracając się do dziewczyny.

- Nie bój się mnie. Nie masz powodu

- Nie boję - uśmiechnęła się nerwowo, chociaż sama nie wiedziała, czy mówi prawdę. - Zresztą, nawet jeśli... właśnie uzmysłowiłam sobie, że spieprzyłam swoje życie tak dokumentnie, że nic już chyba go nie pogorszy. Chcesz go zabić? Zgoda. Chętnie ci w tym pomogę. I jeszcze raz mu w jaja przykopię. Tym razem świadomie i z premedytacją. Ale pamiętaj, że bywają pomysły, które szkodzą nie tylko pomysłodawcy. Otoczeniu również. Niestety. Nie chciałabym, żeby to, co zaczyna się dziać w naszej osadzie przerodziło się w wojnę. Mamy już dwa trupy. Czy trzy? I dwóch rannych. Jak dla mnie - nie potrzeba więcej.

- Dlaczego uważasz że "spieprzyłaś" swoje życie ? - zapytał robiąc głęboki wdech przed tym słowem. Dziewczyna zaciekawiła go swym wywodem.

- Spotka go kara, na jaką zasłużył. Sprawiedliwa kara. Ale nie będziemy pastwić się na nim. Nie będziemy tacy jak on. - mówił pewnym głosem, pełnym wiary i opanowania.

-A ty w to wierzysz ? - ponownie zapytał go głosik w jego podświadomości.

- To długa opowieść - machnęła ręką. - Szkoda czasu i strzępienia języka na nią. A co do kary - mi wystarczy jak zostanie za jaja powieszony na środku placu w osadzie. I ktoś wyrżnie mu serce. To mi wystarczy. Nie jestem mściwa.

- Nigdzie mi się nie śpieszy - powiedział ponownie zwracając ku niej swój wzrok.

- I ta kara ma być lepsza od śmierci ? - zapytał wpatrując się prosto w jej błękitne oczy.

Wzruszyła ramionami i odwzajemniła jego spojrzenie.
- Tego wieczora, gdy zginęła Mina... - zaczęła, umyślnie kierując swoją odpowiedź ku drugiemu pytaniu Tanga - gdy była ta impreza w pubie. Ktoś zaciągnął mnie do dżungli. Najpierw dostałam po głowie, potem ktoś narzuciła mi na głowę jakiś worek. A może odwrotnie to było? Nieważne. Ocknęłam się, gdy ktoś nie obmacywał. Udało mi się uwolnić i uciec. I myślę, że to mógł być on. Po prostu.