Mieszkanie - Ryan, JJ, Carmen, Teddy

Rzuciła swoją torbę w kąt, na łóżko wysypała całą zawartość swojej torby z ubraniami. Potem rozgrzebała ją w poszukiwaniu najbardziej adekwatnej sztuki odzieży, zamieniając wystrój swojego pokoju w malowniczy efekt wybuchu granatu w sklepie odzieżowym.
Wreszcie znalazła. Krwistoczerwona, krótka, obcisła sukienka bez pleców, z głębokim dekoltem, doskonale nadawała się na taką okazję jak ta. Do tego szpilki w identycznym kolorze i niewielka torebka bez paska.
Prysznic.
Mycie głowy i ułożenie fryzury zajęło tylko chwilę - rozpuszczone włosy wymagały tylko wysuszenia i kosmetycznego pryśnięcia pianką do układania.
Spojrzała w lustro krytycznie.
Ech... ujdzie w tłoku.
[placyk]

Wpadła do domu jak burza. Bez butów, które zostały w dżungli, bez torebki, która została... Bóg wie gdzie. Umorusana ziemią, z potarganymi włosami, sklejonymi z tyłu głowy krzepnącą krwią, z dłońmi wciąż skrępowanymi lianą.
Zerwała więzy i wbiegła do łazienki, nie zamykając nawet za sobą drzwi. Odkręciła wodę pod prysznicem i nie rozbierając się weszła do kabiny. Drzwiczek nie zamknęła. Tak było bezpieczniej. Stała tak, dygocząc na całym ciele i nie mogąc powstrzymać płaczu. Potem osunęła się na dno brodzika i nie mogąc się uspokoić, siedziała, w strugach lejącej się zimnej wody.

Minęło wiele czasu, nim się jako-tako uspokoiła. Umyła się najdokładniej jak tylko mogła, zawinęła szczelnie w szlafrok i zrobiła bałagan w kuchni, szukając jakiegokolwiek alkoholu. Znalazła dopiero w salonie, butelkę wiskhy z połową zawartości, zostawioną chyba przez Ryana. Zabrała szkło, butelkę coli z kuchni i szklankę. Zabarykadowała się w swoim pokoju i podstawiła krzesło pod klamkę, by nikt nie mógł wejść. Zwaliła resztę ciuchów z łóżka.
Co ja mam teraz zrobić?
W normalnym świecie zgłosiłaby się na policję. Zażądała dochodzenia. Poszukiwań sprawcy. Ale tu? w tym cholernym zoo?

Robiąc wiele hałasu, wtoczył się do domu. Nie wypił nic, a jednak wyglądał jakby był mocno wstawiony. Bok bolał go okropnie. Wygrzebał z plecaka jakieś tabletki, łyknął trzy.
Położył się na kanapie, założył słuchawki na uszy i próbując zapomnieć o bólu podśpiewywał piosenkę. Bezskutecznie.

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Nadejście nowego dnia okazało się dla większości mieszkańców Ras Shamra zbawienne. Powoli wyglądali za swoich domów, tak jakby nic z nocnych okropności nie miało miejsca. Tymczasem Tang siedział dalej przy zwłokach Miny Ugimachi...

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Słońce powoli osiągnęło zenit. Żar lejący się z nieba stawał się nie do wytrzymania.

Dołączył: 21 Mar 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 1/5

Wszedł do nowego domu. Na kanapie zobaczył mężczyznę, nie wiedział czy śpi. Miał w uszach słuchawki, więc wolał nie przeszkadzać. Poszukał wolnego pokoju.
Hmm ten chyba będzie mój. - Pomyślał wchodząc do pokoju z nienagannym porządkiem i nienaruszonym łóżkiem. Położył torby obok łóżka. Wyjął swój ulubiony dres i buty. Wziął też bieliznę i ręcznik, po czym udał się pod prysznic.

Wyszedł po około 15 minutach. Wziął leżący na szafce klucz i wyszedł.
W pubie powinni być ludzie. - pomyślał przy drzwiach.
[Pub]

Wszedł na werandę domku i zapukał, lecz nie doczekał się odpowiedzi.
Pewnie nikogo nie ma.
Wahał się chwilę, ale nie mógł czekać, aż ktoś wróci. Złapał za klamkę i wszedł do środka.
- Jest tu kto?

Ryan usłyszał jakiś odgłos. Zerwał słuchawki i wyskoczył z łóżka. Jednym ruchem wyjął z kabury broń. Wycelował w nowoprzybyłego. Był wyczerpany bólem i nie rozpoznał Petera.
- Coś Ty za jeden?

Mimo upału odziana w dres, z wyraźnie podpuchniętymi od płaczu oczami, stanęła niepewnie w drzwiach. Jej prawe oko było podpuchnięte nie tylko od płaczu - wokół niego rysowała się wyraźna, fioletowa obwódka siniaka. Włosy miała w nieładzie, na policzku odciśnięty ślad guzika poduszki. Musiała spać.
- Peter... - odezwała się zachrypniętym lekko głosem.
Była inna niż zawsze. Zrezygnowana, jakby ktoś spuścił z niej powietrze.
- Ja też jestem... - odezwała się ponownie, ignorując Ryana.

- Ch-chryste. J-jestem Pet-ter. C-carmen je-est?
Reakcja nieznajomego była dlań tak wielkim zaskoczeniem, że był gotów przysiąc, że widać przez podkoszulkę jak mocno wali mu serce. W jednej chwili zalał się cały potem i zaczął dygotać. Był zbyt przerażony, aby przywitać się z Jenefer i zauważyć, że coś jej dolega.

- Jasna cholera... - syknął. - Nie wiem, ale wchodź. - powiedział zapraszając go ruchem ręki.
Był rozdrażniony.
- Ech... Przepraszam za TO - wskazał na broń.

- Zostaw to, Ryan... - oparła dłoń na ramieniu trzymającym pistolet. - A Carmen nie ma - dodała, odwracając się i idąc do swojego pokoju. - Chyba.

Dołączył: 21 Mar 2010 Posty: 55 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 1/5

Wszedł do domu. Drzwi były otwarte. W domu stał jakiś nieznany mu mężczyzna, lokator który spał na łóżku i ładna, młoda kobieta. Wszedł po drewnianych schodkach.
- Przepraszam. - Powiedział głośno. Od razu usiadł na fotelu, przy stole w salonie.
- Napije się ktoś może? - Zapytał, patrząc na wszystkich po kolei.
- A tak w ogóle to czemu ten gostek trzyma Glocka? Stary odłóż tę zabawkę. Ty przy drzwiach, ten obity, nie bój się to tylko pistolet. Napijesz się? - Zapytał patrząc na Petera.

- Uhm, j-jasne, nnie ma sprawy.
Rzekł do mężczyzny, który opuścił broń.
Chryste, wariat.
- Mam dla Carmen prezent, ale nie wiem który pokój jest jej. Mógłbym wejść do środka i zostawić klatkę ze zwierzakiem?
Zapytał kogoś, bliżej nieokreślonego. Skinął głową na powitanie nieznanemu mężczyźnie. Miał nadzieję, że słowo prezent załatwi sprawę i nikt się nie będzie dopytywał. I chociaż kłamać nie potrafił, miał nadzieję że wyszła mu ta sztuka dobrze w tym momencie. Tak czy siak, cały czas dygotał. Po prostu nie umiał się uspokoić.
Czy oby na pewno dobrze robisz, zostawiając kota w jednym domu z tym szaleńcem?
Dopiero teraz zauważył, że Jen coś się stało. Postanowił się nie dopytywać.
- N-nie piję, dziękuję za propozycję.
To aż broń i do cholery, omal przed chwilą ten człowiek nie odstrzelił mi dupy!