Mieszkanie - Dylan, Patsy, Claude

-Nie- machnął ręką - nie wierzę raczej w duchy, atlantydę i zaginione cywilizacje - powiedział uśmiechając się - wierzę natomiast w to, że człowiek potrafi totalnie ześwirować i robić potworne rzeczy - Spojrzał jak przygotowuje potrawę. Przypomniał sobie pewną starą sytuację. W sumie to nigdy nie zastanawiał się czemu ludzie zabijają. Wychował się w otoczeniu, w którym raczej nikt się tym nie przejmował.

- Niby też nie wierzę w żadne nadprzyrodzone zjawiska. - przypomniała sobie polanę, na której była z Jacobem i zadrżała mimowolnie. - Ale ta wyspa... Źle się tutaj czuję. Mam koszmary, których nie pamiętam. Budzę się zlana potem. Nie wysypiam się.

Wymieszała w miseczce śmietanę, mleko i parmezan. Doprawiła solą i pieprzem, po czym wyciągnęła ugotowane wcześniej płaty makaronu. Wyciągnęła z jednej z szafek naczynie żaroodporne i położyła warstwę makaronu ja jego dnie. Nałożyła sos mięsny, potem śmietanowy.

- Ja wciąż nie mogę się odnaleźć w naszej sytuacji. - ciągnęła, nakładając kolejne warstwy. - Jakie może mieć motywy nasz wsiowy zabójca?

Wstawiła lasagne do piekarnika. Zabrała się za zmywanie brudnych naczyń.

- Za pół godziny zjesz w końcu coś normalnego, Patsy. - zaśmiała się. Co jest z tobą, Claude?! - krzyczała do siebie w myślach. - W ciągu kilku dni na wyspie zginęły dwie osoby, a ty rozmawiasz o tym tak po prostu przy robieniu obiadu. Chyba ci odbija. A może po prostu nie możesz w to uwierzyć.

Zainteresowały go słowa o snach. On sam, też miał jeden dość niepokojący, ale wolał to przemilczeć. W końcu sny o własnej śmierci, nie były akceptowalne w żadnej sytuacji.
-Też się nie wysypiam najlepiej - powiedział - ale to chyba wina tego baru - spojrzał przez okno.
-Motywy- powiedział nagle- może matka go nie kochała - powiedział rzucając kolejnym filmowym- nie mam pojęcia co może popychać człowieka do takich czynów.

Kiedy odwrócił się na drugi bok, zobaczył 'uchachany' pysk Elotna (widać nie miał żadnych oporów przed wgramoleniem się na łóżko). Nie mając sił na protest, podrapał go za uchem i utwierdził w przekonaniu, że jest jego najlepszym kumplem od czasów Johna Bon Jovi. Zawroty głowy ustąpiły już dłuższą chwilę temu. Niestety nie dało się tego powiedzieć o okropnych nudnościach. Z obrzydzeniem posłał spojrzenie pustej fiolce po tabletkach, leżącej na plecach zaśmieconej komody.

- Ogarniemy tu trochę, kolego... - rzucił z rezygnacją. - Jak już się to wszystko uspokoi.

O ILE się to wszystko uspokoi.

I mimo, że beztroskie bumelowanie na wygodnej kanapie w swojej sypialni było dla Dylana czymś relaksującym i nad wyraz przyjemny, wiedział, że już niedługo trzeba będzie ruszyć dupsko i zacząć działać... W jaki sposób? Nie miał zielonego pojęcia.

Skończyła myć naczynia i odwróciła się w stronę Patsy'ego, wycierając ręce. Bar! No właśnie!
- Wiesz, rozmawiałam z Jacobem czy nie potrzebujecie przypadkiem pomocy w barze. Powiedział, że powinnam o tym rozmawiać z tobą. Chociaż... Tak naprawdę nie wiem czy to jest konieczne. Chyba i tak niewielu przejmuje się tym, że jest jakieś szefostwo i każdy robi tam, co chce.

-Tiaa zauważyłem - powiedział i machnął ręką - nikt się nie przejął przejęciem baru - spojrzał mimowolnie na piekarnik - jeżeli chcesz możesz nam pomóc - powiedział uśmiechając się - ale trzeba wymyśleć coś by zapasy nie zeszły w ciągu jednej nocy.

Przez lekko uchylone drzwi doleciał do niego tłumiony słowotok Claudie. Usłyszawszy "w barze" i "powinna porozmawiać o tym z tobą", zerwał się z łóżka i podszedł bliżej wyjścia, by lepiej słyszeć. Jeśli jego współlokator rzeczywiście odpowiada za obsługę miasteczkowej speluny - być może istnieje coś, co mógłby zrobić w obecnej sytuacji. Tak, żeby wilk był syty i owca cała.

- Oczywiście, że chcę pomóc. - uśmiechnęła się. - O ile zdołacie opanować klientów i będę mogła spokojnie pracować.
Zerknęła na piekarnik i na czas. Założyła rękawicę i wyciągnęła lasagne. Po kuchni rozszedł się przyjemny zapach. Nałożyła dwie porcje. Jedną położyła przed Patsym. Drugą trzymała nadal w rękach, niepewnie patrząc w stronę pokoju Dylana.
- Myślisz, że Dylan będzie reflektował na ciepły posiłek? - spytała wolno.

Zapach gorącej lasagne wzbudził w nim dość dziwne odczucie, odczucie domu, którego nigdy właściwie nie poznał. Było to w miarę idiotyczne, bo włoskie jedzenie było na porządku dziennym w Gazzi's.
-Pewnie tak- powiedział - sądzę nawet, że jakiś pustelnik, na głodzie od 40 dni nie oparłby się temu aromatowi - powiedział.

- Mam nadzieję, że będzie ci smakować.
Mówiąc to szła już z talerzem w stronę pokoju Dylana. Najwyżej obdarzy mnie którymś ze swoich ujmujących wyrazów twarzy. - pomyślała z ironią i zapukała.
- Dylan? Masz może ochotę na lasagne?

Otworzył drzwi i stanął twarzą w twarz z Claudie, trzymającą w ręku talerzyk z dymiącą lasagne. Obrzucił krótkim spojrzeniem najpierw ją, potem posiłek, a na końcu przestrzeń za jej plecami, w której zamajaczyła sylwetka Patsy'ego.
- Dzięki, ale chyba nie dałbym rady... - odparł, kręcąc głową. Nie skłamał. Co prawda blada cera, osłabiony organizm i rozsądek wręcz domagały się czegoś do jedzenia ("Zjedz coś, albo za kilka dni będą cię zeskrobywać z podłogi!" - zdawały się krzyczeć), ale jego żołądek - z drugiej strony - był całkiem innego zdania. Pech chciał, że to właśnie on miał tutaj najwięcej do powiedzenia. - Claudie. - Dylan nachylił się lekko i zniżył ton głosu. - Patsy odpowiada za bar, czy coś w ten deseń? - spytał, siląc się na obojętność.

Dylan odmówił, a ona popatrzyła z niesmakiem na danie, które przygotowała. Przecież wygląda dobrze. Ładnie pachnie. Na pewno jest pyszne. O co ci chodzi? Co mam ci przygotować, żebyś zjadł? Dopiero gdy się nachylił ku niej i zadał pytanie, spojrzała na niego nieco zdziwiona.
- Tak. Patsy. I Jacob. - odwróciła głowę w stronę kuchni. - Ale chyba sam możesz go o to zapytać.

Ponownie zerknął nad ramię dziewczyny.
- Co o nim sądzisz? - spytał bez ogródek. Nie było czasu na podchody. Poza tym - jeśli już miał powiedzieć przy kimś o dwa słowa za dużo, to zdecydowanie lepiej byłoby zrobić to przy Claudie, niż przy nieznanym mu dotąd Pasty'm. W przypadku Claudie zawsze można użyć koła ratunkowego pt "zaufaj mi".

Wzruszyła ramionami.
- Rozmawiałam z nim zaledwie kilka razy. Na początku coś mi się w nim nie podobało. Teraz sama nie wiem. Ale skoro Jacob godzi się z nim pracować w barze, to chyba... - przerwała.
Nie chciała mówić o jej stosunku do Jacoba. Znów wzruszyła ramionami i z żalem spojrzała na stygnącą już lasagne.
- Przynajmniej Patsy zjada moje dania. - mruknęła.
Nagle popatrzyła uważnie na Dylana.
- Dlaczego właściwie pytasz mnie o zdanie na temat Patsy'ego? I o to, czy zajmuje się barem?

Uśmiechnął się paskudnie.
- Zaufaj mi. - oznajmił, zarzucając na siebie zapinaną koszulę i ubierając parę adidasów, których - z braku czasu i motywacji - wciąż nie zdążył wyczyścić.