Siedzenia - Claude & Juno

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Mimo swych niewielkich rozmiarów, wnętrze samolotu okazuje się być w miarę praktyczne i komfortowe. Nie można tego ująć inaczej - jak dotąd grupa "White Raven" wyraźnie dba o swoich pracowników. Teraz pozostaje rozsiąść się w jednym z fotelów i czerpać przyjemność z podróży.

Przyjęła już chyba milion możliwych pozycji, ale w żadnej nie było jej wygodnie. W końcu wyciągnęła z torby notatnik od Guido i zaczęła pisać.

Siedzę w samolocie, który ma przetransportować nasze dupska na wyspę. Już nie mogę się wycofać, a nadal mam wątpliwości czy dobrze zrobiłam. Tęsknię za Tobą, za resztą. Ale... Muszę powiedzieć, że to wszystko zaczyna mi się podobać. Jest interesująco. Uczestnicy projektu to istna mozaika osobowości. Jestem ciekawa jak uda nam się funkcjonować na wyspie bez większych konfliktów. O ile uda się ich uniknąć.

Uniosła głowę do góry. Miała ochotę z kimś porozmawiać. Z kimkolwiek. Schowała notatnik do torby.

Jacob minął Pannę Milutką i zatrzymał się w pół kroku. Zawrócił i stanął przed dziewczyną piszącą coś właśnie w rozłożonym na kolanach zeszycie. Była tak skupiona na swoim zajęciu, że nie zwróciła uwagi na jego obecność. Jacob z ponurą miną obserwował ruchy jej dłoni nanoszącej na papier kolejne słowa i zdania.

Nie powinna tego robić...

Potem odszedł w stronę swojego miejsca.

Kiedy wróciła na swoje miejsce, przy oknie siedziała już jakaś dziewczyna ze szczurem na kolanach. Drzemała albo udawała, że drzemie. Niemniej jednak pasy miała zapięte. Claude usiadła na miejscu obok i zapięła pasy. No to startujemy, pomyślała. Wygląda na to, że niektórzy się spóźnili. Miało być czterdziestu pięciu uczestników, w samolocie było może dwudziestu. Zastanawiała się, kiedy inni dołączą na wyspę. Ten Max mówił o przeznaczeniu i o jakiejś większej roli. Nigdy nie myślała o tym w takich kategoriach. Z drugiej strony nigdy też nie spodziewała się, że ktoś jej zapłaci kupę kasy za wakacje na rajskiej plaży. To wszystko nie trzyma się kupy. Guido, w co ty mnie wpakowałeś? Utonęła we własnych myślach i zanim się obejrzała byli już w powietrzu.

Jen nie chciała wracać jeszcze na swoje miejsce. Zlustrowała wzrokiem wnętrze samolotu i w pobliżu przejścia do kabiny pilotów dostrzegła fryzurę Claude.
Uśmiechnęła się i ruszyła w kierunku rzędu 7. Na miejscu zobaczyła, że obok Claude siedzi jakaś kobieta, której nie miała jeszcze okazji poznać. Ale co gorsze - na kolanach miała jakieś futrzaste zwierzę...
- Czy to... mysz? - spytała Claude, wskazując na jej współpasażerkę.

O w dupę. Ale nudy. Zamknęła oczy i oparła się wygodnie. A właściwie to tylko chciała, żeby było wygodnie. Z jakieś powodu ciągle coś ją uwierało, gniotło, nogi drętwiały, a z rękoma nie miała co zrobić. Hej, Claude, przestań się denerwować. - upomniała sama siebie, starając się podnieść kąciki ust - Zrelaksuj się. Przygotuj umysł na roczne wakacje. Będzie fajnie. W końcu Guido ci to obiecał, a Guido zawsze dotrzymuje obietnic. Prawda, Claude? Oczywiście. Otworzyła oczy. Wolała nie pozwolić, by wewnętrzny dialog zaszedł za daleko.

Zobaczyła idącą w jej stronę JJ i uśmiechnęła się automatycznie. Blondynka od początku wydawała się sympatyczna i życzliwa. Claude czuła, że już zawsze będzie miała do niej sentyment. Kiedy Jen dotarła już do siódmego rzędu, dostrzegła zwierzę współpasażerki Claude, skrzywiła się lekko.
- Raczej szczur - odparła - Fajny, nie?

- Tak mówisz? - odpowiedziała niepewnie - Wierzę ci na słowo. Jednak lepiej dla mnie i dla niego by było, żeby do mnie się za bardzo nie zbliżał.
Pociągnęła lekko nosem w jego kierunku.
- Jak on cuchnie... - mogę? - wskazała na wolny fotel 7D i nie czekając na odpowiedź opadła na niego. - Muszę ci przyznać się - zniżyła głos - że boję się pająków. I myszy. I takich jak ten - szczurów. Normalnie panikuję jak coś takiego łazi koło mnie. Mam ochotę uciekać albo drzeć się. Albo jedno i drugie. Albo zatłuc gadzinę czymś.

- W takim razie będę cię musiała pilnować, żebyś w afekcie nie skrzywdziła, żadnego stworzenia - odparła poważnie, bez ironii, chociaż wiedziała, że JJ koloryzuje trochę. Nie uznawała krzywdzenia jakichkolwiek stworzeń, tylko dlatego, że człowiek się czegoś boi. Sama niejednokrotnie niemal ze łzami w oczach łapała w szklankę ćmy i wypuszczała na zewnątrz. Przypomniała sobie, jak wrzeszczała na Guido, gdy ten rozdeptał pająka. Uśmiechnęła się mimowolnie.
- Ja boję się motyli i ciem. - przyznała się - A jeśli chodzi o mój stosunek do pszczół, os, szerszeni i innych pasiastych latających potworów to można go nazwać fobią. Zdecydowanie.

- To po wyspie zdecydowanie musimy chodzić w duecie. Ja będę wypatrywała wszystkiego co pełza i łazi, a ty ataku z powietrza.
Roześmiała się.
- Zabawne. Cała ta heca zaczęła się tak niedawno, ale przez ten pęd i pośpiech wydaje mi się, że to trwa już tak długo... Ten czas był tak intensywny i wypełniony zdarzeniami i nowymi osobami, że sama już przestaję się łapać kogo znam, a kogo nie. A ty? Zdążyłaś już poznać wszystkich?

- Nie, rozmawiałam tylko z kilkoma osobami. - zamyśliła się. - Ja też się czuję, jakbym była w to wplątana co najmniej tydzień, a przecież minęły dopiero dwa dni. Może mamy takie wrażenie, bo wszystko jest nowe. - zaśmiała się. - Wręcz ekstremalnie nowe.

Jen zaburczało w brzuchu. Chyba nawet na tyle głośno, że usłyszała to Claude. Przykryła brzuch dłońmi i uśmiechnęła się przepraszjąco.
- O kurcze... chyba czas coś zjeść. Ostatni posiłek jaki jadłam był w jakimś fast-foodzie na lotnisku, a takiego jedzenia nie uznaję. Już nie mogę się doczekać wyspy, żebym mogła sobie zrobić jakieś normalne jedzenie... Moja mama co prawda uważa mnie za anorektyczkę, a ja jestem po prostu wegetarianką.
Chyba za dużo mówię.
- Przepraszam, ale wrócę na swoje miejsce i poproszę o coś stewardessę. Do zobaczenia później - wstała i ruszyła w kierunku ogona samolotu.

- Nie ma sprawy. Do zobaczenia później. - uniosła dłoń i pomachała nią lekko.

Świetnie. Znowu zostałam sama. Westchnęła i spojrzała na siedzącą przy oknie dziewczynę - nadal spała. Gdyby tylko był tu Guido... Boże, już za nim tęsknię. Jak, do cholery, mam wytrzymać bez niego rok?