Siedzenia - Atena & Big T

Dołączył: 03 Mar 2010 Posty: 1812 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Mimo swych niewielkich rozmiarów, wnętrze samolotu okazuje się być w miarę praktyczne i komfortowe. Nie można tego ująć inaczej - jak dotąd grupa "White Raven" wyraźnie dba o swoich pracowników. Teraz pozostaje rozsiąść się w jednym z fotelów i czerpać przyjemność z podróży.

Chwilę po wyjściu z lotniska, ujrzał samolot którym miał dolecieć na wyspę.
Fajne gówno
Zajął swoje miejsce, włączył Ipoda, aby rozładować emocje. Teraz pozostało czekać na odlot.

W jeszcze pustym samolocie podeszła do siedzenia które wskazała jej steawerdesa i zerkając na uwieszony na szyi identyfikator upewniła się dwa razy iż to właściwe miejsce.

- Witaj - rzekła do poznanego już Latynosa zupełnie jednak nie pamiętając jego imienia. Przysiadając obok usilnie starała się wyszukać je w pamięci przypominając sceny w aucie.

Ahh Tom!

wpadła w końcu na to rozpogadzając poważną twarz.
Nie czekając nawet na sygnał od kapitana który miał się pojawić zaraz przed startem chwyciła za pas i zapięła w metalowej klamrze.

Wyjąwszy jedną słuchawkę z ucha zaczął rozmowę:
- Hej, widzę, że czeka nas wspólna podróż. Myślę, że dobrze trafiłem - uśmiechnął się T.
- Spodziewam się ciekawej przygody. Rok, rok z tymi wszystkimi ludźmi. Nie mogę się doczekać. Na pewno zmieni to każdego z nas.

Wyłączył Ipoda, aby móc skupić się na rozmowie, z "sąsiadką". Zapiął pas i rozluźnił się.

Uśmiechnęła się jednym kącikiem ust i spojrzała na towarzysza lotu
- Taaaak... - zaczęła i na chwilę zamyśliła się - zmiany są nieuniknione
- pokiwała głową i westchnęła zaciskając usta. Zaraz jednak odgoniła swe myśli
i posłała kolejny uśmiech, tym razem jednak o wiele cieplejszy i rzec by można
iż sympatyczniejszy.
- Myślisz że wytrzymasz taki szmat czasu w otoczeniu nie wielkiej garstki
wciąż jednych i tych samych osób? - zapytała z błyskiem w oku ciekawa odpowiedzi.

Chwilę pomyślał i zastanowiwszy się nad odpowiedzią, uśmiechnął się
- Myślę, że nie będę miał z tym większego problemu, na pewno znajdą się ludzie, z którymi dogadam się bez problemu, będą i tacy którzy nie będą mieli ochoty nawet na mnie spojrzeć. Ja jestem nastawiony do tego pozytywnie. - Skupił się na czymś chwilę.
- A Ty czym się zajmujesz? Nie zdążyłem zapytać przez to wszystko.

W jej oczach dało się zauważyć wesołe ogniki gdy tylko usłyszała pytanie odnoszące się do jej życiowych zajęć
- Jestem malarką - odpowiedziała z energią i wesołym głosem jak zawsze z uwielbieniem wymawiając te słowa. Po niej zawsze dało się zauważyć iż ta dziedzina sztuki jest całym jej życiem.
Co prawda zagłębiała się także i w inne lecz ta była zdecydowanie tą główną której artystka poświęcała każdy wolny czas.
- A Ty, Tom? - spytała pierwsza domyślając się że także bez jej pytania mężczyzna
na pewno by się pochwalił.

- Cóż, ja lubię czasami porymować, jestem organizatorem walk freestyle. Nie jestem artystą jak Ty, chciałbym kiedyś zobaczyć twoje prace, na pewno są świetne. - Skupił się na rozmowie, ponieważ Atena zaciekawiła go.
- Skąd pochodzisz? I gdzie są twoi rodzice? Muszę im podziękować, żę dzięki nim mogę rozmawiać z tak piękną osobą.

Słysząc ów komplement każda inna dziewczyna podziękowałaby za niego szerokim szczerym uśmiechem lecz dalsza część pytania Atenie na to nie pozwoliła. Zgasiła ona swój uśmiech, oczy jej zrobiły się znowu poważne
i jakby o ton smutniejsze
- Moja mama już nie żyje - odpowiedziała odchrząkując niepewnie
- A ojciec mieszka w Chicago - dodała nie wdając się w sprawiające ból
szczegóły
- Mówisz freestyle... ciekawe - szybko zmieniła temat rozmowy
- Nie miałam okazji jeszcze do spotkania osoby która by się tym zajmowała, trafiając w telewizji na takie zawody nie do końca byłam przekonana iż tworzą rymy bez przygotowania - rzekła patrząc na mężczyznę
- Jesteś w stanie coś zaprezentować teraz? - rzuciła pytanie strasznie
ciekawa jego zdolności.
Lot nie zapowiadał się nudny, oj nie.

- Przepraszam, za wspomnienie o rodzicach. Przykro mi. - Zmieszał się trochę słysząc smutek w głosie dziewczyny.
- A czy mogę? Oczywiście. Daj mi minutkę.

Lecimy w samolocie, czuje się dziwnie
Ale w obok mnie, jest piękna dziewczyna, więc nie jest źle, nie?
To będzie długa podróż, ale z takim towarzystwem?
Niech będzie jak najdłuższa, będę mógł konwersować z takim umysłem
Rymowanie jest u mnie praktycznie zmysłem, kocham to, jak nic na świecie
Ale teraz to już Tommy co mu na język przyniesie, plecie!
Nie wiem czy Ci się to spodoba, tak jak mi podoba się twoja uroda.
Jeszcze raz przepraszam, wybaczysz mi? Zgoda?
Gdzie uśmiech na twojej twarzy?
Aktualnie tylko to zobaczyć mi się marzy.

Kończąc zaśmiał się, a jego twarz rozpromieniała.
- Dawno tego nie robiłem, ale nie jest źle.

W miarę słuchania rymów które tak swobodnie jej towarzysz wymawiał
jej oczy znowu się rozjaśniały a uśmiech na twarzy kwitł coraz bardziej
- Pięknie! - zawołała i zaśmiała się wesoło po raz pierwszy od
dłuższego czasu. Z uznaniem pokiwała głową uśmiechając się
- No no, wlałeś w mą duszę wiarę we freestyle' owców - rzekła szczerze
zadowolona z przedstawienie przez Toma swych umiejętności
- No to już dwóch artystów leci na wyspę... Ciekawe jak reszta
- stwierdziła i rozglądnęła po innych rzędach mających na widoku.

- Ja artystą? - Zaśmiał się
- To tylko hobby, ale jeśli można na nim zarabiać to czy dalej jest hobby? Mam nadzieję, żę tak. A teraz chciałbym zobaczyć jakiś rysunek, obraz, cokolwiek. - Uśmiechnął się.

Uniosła brwi robiąc smutną, pełną przeprosin minę i rozłożyła ręce
- No wybacz ale nie mam nic przy sobie - wzruszyła ramionami
- Jednak nie ma co się martwić, jeszcze rok czasu będziesz miał szansę na ujrzenie
mych dzieł - powiedziała z uśmiechem
- Kto wie, może i jeszcze Ciebie namaluję - uśmiechnęła się kiwając głową.
Ona chętna zawsze i wszędzie.

- Nie mam czego wybaczać, rozumiem. - Uśmiechnął się szczerze
- Nie, ten lot nie może być zły, z takim towarzystwem. Co ja gadam?! Cały rok, nie może być zły! - Powiedział to z takim przekonaniem, że trudno byłoby nie uwierzyć.
- Dzięki Tobie, nerwy ze mnie zeszły. Jesteś świetna. Masz może inne zainteresowania, poza malarstwem?

Zastanawiała się ile jeszcze zdoła wysłuchać komplementów nim całkiem
spali się ze wstydu. Takiej ich dawki nie dostała już dawno, oj dawno.
Po usłyszeniu pytania zastanowiła się chwilę
- W zasadzie ogólnie pojętą sztuką się interesuje - odpowiedziała -
jedną jej dziedziną bardziej, drugą mniej, jednak malarstwo już dawno pochłonęło mnie bez reszty - wyjaśniła - Niezwykle uspokaja, nadaje życiu jasnych barw... Chyba bym zwariowała gdy nie moje obrazy
- dodała ostatnie zdania wymawiając poważniejszym głosem.
Chwilę milczała mrużąc oczy i wpatrując się w jakiś punkt nad oknem samolotu po czym spojrzała na mężczyznę z uśmiechem.